Wołyń (2016) - recenzja

Wołyń (2016)

Reżyseria: Wojciech Smarzowski

Gatunek: Wojenny

Premiera: 7 października 2016

Wołyń to ostatnio temat wywołujący emocje i spory. Przywołuje on również bolesne fakty z przeszłości, dlatego Wołyń Smarzowskiego mógł być zbiorczą terapią, ale też tylko krwawym odtwarzaniem historii pozbawionym refleksji.

Głównym wątkiem jest historia, która od lat napędza świat i scenariusze filmów- miłość. Główną bohaterką jest Zosia (Michalina Łabacz) młoda Polka zakochana w ukraińskim chłopcu. Niestety uczuciowe to nie będzie miało szansy skończyć się, jak w bajkach i to nie tylko ze względu na matrymonialne plany ojca dziewczyny, który postanawia wydać ją za mąż za bogatego, znacznie od niej starszego wdowca z dwójką dzieci (Jacek Braciak). Bohaterom nie będzie dane zbyt długo cieszyć się rodzinnym szczęściem, a to za sprawą wybuchu II wojny światowej. Ten okrutny czas wystawi na próbę nie tylko bohaterkę i jej dzieci, ale całą polską społeczność na Wołyniu.

Pozycja ta pełna jest gestów i symboli, a większość filmu przepełniona jest językiem nienawiści. Jednak nie sprawia to, że film jest wulgarnym kinem, a jedynie mocnym i dającym do myślenia. Razem z bohaterami doświadczamy kolejnych tragedii i chwil szczęścia. Jesteśmy świadkami to przejść Armii Czerwonej, to nazistów. Łamania kolejnych przyjaźni i nadużywania zaufania.

Wołyń to przede wszystkim film debiutów. Świetni w swoim rolach są zarówno polscy aktorzy jak i ukraińscy. Smarzowski oferuje widzom dobre kino, w którym pośród różnych narodowości i postaw, widz doświadcza szczerości i trudnych chwil zadumy po seansie.

Patrycja Strempel