Nasze Czarne Konie!

Konkurs o Czarnego Konia już na nami (więcej szczegółów tutaj), ale emocje nadal nie opadły. Dlatego dziś prezentujemy nasze podium konkursu na najlepszy film.

Miejsce 1. Maquinaria Panamericana

Maquinaria Panamericana – pierwszy długometrażowy film fabularny meksykańskiego reżysera i absolwenta łódzkiej filmówki- Joaquina del Paso.

Historia pracowników przedsiębiorstwa, którego główną zasadą (tego wszyscy, którzy pracują mogą zazdrościć) jest spokój, rodzinna atmosfera i zero pośpiechu. Jednak pewnego piątku czar pryska wraz ze śmiercią prezesa. Na jaw wychodzi, że firma od wielu lat przynosi straty, długi wynoszą ogromne kwoty, a wszystkie pensje właściciel Maquinaria Panamericana wypłacał z własnej kieszeni.

Film del Paso to pełna surrealizmu komedia, choć chętnie sięgająca po elementy dramatu. Reżyser stawia pytania o kondycję gospodarki czasów globalnego kryzysu, rolę przeciętnego pracownika w trybach maszyny ekonomii. Widzimy też, jakie instynkty i popędy drzemią w człowieku i jak łatwo je obudzić w chwili próby- walki o swoją przyszłość. A wszystkiemu towarzyszą poboczne wątki o skomplikowanych rodzinnych relacjach.

Maquinaria Americana to szalone kino, które jednak w szaleństwie nie traci z oczu fabuły.

Miejsce 2. Piekielne słońce 

Francusko-grecka koprodukcja w reżyserii Joyce Nashawati opowiadająca o emigrancie pracującym jako stróż domu zamożnej francuskiej rodziny w Grecji, którą męczą piekielne wręcz upały. Młody mężczyzna pod nieobecność właścicieli rezydencji musi się zmierzyć z serią niepokojących zdarzeń.

Młoda reżyserka w budowaniu napięcia czerpie z najlepszych wzorców (atmosfera przypomina Funny Games Michaela Haneke czy Widzę, widzę Veroniki Franz i Severina Fialli), A w wykorzystaniu upałów jako sytuacji apokaliptycznej uczyć by się mogli inny (Nashawati wykorzystała ten pomysł ze znacznie lepszą klasą niż Richard Kelly w Końcu świata).

Piekielne słońce to znakomity thriller z bardzo mocnym zakończeniem, który można interpretować na wiele sposobów.

Miejsce 3. Dziwne dni
Przejmujące studium związku pary kolumbijskich emigrantów mieszkających Buenos Aires w reżyserii Juana Sebastiana Quebrady. Trudne relacje dwójki zakochanych (czy może tylko skazanych na siebie) młodych ludzi, pełne seksu, kłótni i dzikich emocji. A do tego sporo tanga. Wciągający, poruszający i momentami bardzo gwałtowny film.

Krótko mówiąc, tym razem koni nie żal, żal tylko, że trzeba czekać cały rok na kolejną edycję Ars Independent.