Złota Klasyka - Anna i wilki (1973)

Anna i wilki 

Reżyseria: Carlos Saura 

Gatunek: Dramat, Obyczajowy 

Premiera na świecie: 4 czerwca 1973 

Carlos Saura stał się klasykiem europejskiego kina. A to dlatego, że odkrył recepturę na kręcenie wielkich filmów. Jego dzieła powstają w oparciu o świetne scenariusze, pełne skomplikowanych postaci, społecznych i politycznych metafor oraz kłębiących się emocji, które odgrywają u niego znakomici aktorzy. Szczególne miejsce w historii kinematografii zajęły jego produkcje z końca lat 60.  i 70.  wśród nich znany dramat Anna i wilki.

Do wielkiej rezydencji położonej gdzieś na odludziu i zamieszkanej przez dosyć liczą rodzinę,  przyjeżdża Anna, młoda guwernantka. Kobieta szybko orientuje się, że familia składa się raczej z dziwnych osobników, z których każdy kryje jakiś sekret i posiada dziwne fascynacje. A na czele rodziny nie stoi wcale szorstki i miłujący broń oraz mundury Jose, a jego matka, apodyktyczna i sprawiająca wrażenie niespełna rozumu nestorka rodu. Wkrótce zaczynają się dziać niepokojące wydarzenia, a Anna staje się elementem dziwnej i niebezpiecznej gry trzech braci.

Filmy Carlosa Saury, jak i inne filmy twórców z Hiszpanii tamtych lat ze słynnym Luisem Bunelem na czele, często były przenośnią represyjnej rzeczywistości ich ojczyzny za rządów generała Franco. Tak jest i tym razem. Jego metaforą jest właśnie matka rodu. Tracąca kontakt z rzeczywistością kobieta obrazuje schyłek pełnej przemocy epoki rządów generała. A jej trzej synowie trzy polityczne i społeczne drogi. Dumny i sztywny, zafascynowany wojskowością Jose – konserwatywną prawicę, będący pod wpływem uroku Anny Juan – otwartą i wyzwoloną lewicę, a oddany wierze Fernando – Kościół Katolicki. Każdy z nich może też reprezentować filary opresyjnego państwa Franco. Jose – wojsko, Juan- rodzinę, a Fernando- religię. Każda z tych wartości jest piękna i wymaga szacunku, bohaterowie filmu pokazują też jak bardzo niebezpieczne mogą być, gdy zaczynają decydować o życiu innych oraz jak łatwo wprowadzić w pozornie uporządkowany świat wartości niepokój. Robi to przecież Anna, osoba zewnątrz, która trafia w środek rodziny. Właściwie nie podejmuje żadnych działań, niczym bezwładna krąży wokół braci oczarowana ich prywatnymi światami. Nie podejmując żadnego oporu, kończy jak Dolly- lalka dziewczynek, które uczy- upodlona z obciętymi włosami.

Anna i wilki to film, który zawiera charakterystyczne cechy twórczości Carlosa Saury, Łączy poważny i prawdziwy obraz ludzkiej psychiki i obyczajowe obserwacje z czarnych humorem, groteską i elementami surrealistycznymi, aby uzyskać pełen niepokoju dramat, skutecznie przemawiający do widza, mimo braku efekciarstwa. Spory udział w skuteczności tego filmu ma też obsada, która znakomicie odgrywa swoje postaci, a wśród nich naprawdę błyszczy muza reżysera- Geraldine Chaplin, chyba w najlepszej roli w swoim dorobku.

Carlos Saura to twórca wybitny. a Anna i wilki to jeden z najjaśniejszych dowodów na to stwierdzenie. 

Daniel Mierzwa