Siedem minut po północy (2016) - recenzja

Siedem minut po północy (2016)

Reżyseria: J.A. Bayona

Gatunek: Dramat, Fantasy

Premiera w Polsce: 25 grudnia 2016

Nie często w kinie spotkamy wzruszające przypowieści, a kolejne ekranizacje książek są jedynie mierną imitacją bez wyrazu. Jednak scenarzysta Patrick Ness oraz reżyser J.A. Bayona świetnie oddają charakter i magię powieści.

Siedem minut po północy to film oparty na baśniowych motywach. Młody Conor przywołuje drzewnego potwora, który ma pomóc mu wyleczyć jego umierająca mamę. Kolejne wydarzenia i historie opowiadane mrocznym głosem Liama Neesona pokazują, że pozornie silny bohater sam potrzebuje pomocy. Akwarelowe opowieści potwora stają się potencjalną odskocznią od rzeczywistości, a łączenie snu z prawdziwym życiem bohater wykorzystuje do walki nie tylko o zdrowie matki, ale i  trudnej sytuacji w szkole, czy z resztą rodziny. W magicznym świecie Conor stara się zrozumieć ból i stratę, a drzewny potwór jest ich swoistym uosobieniem.

Niewątpliwie zaletami pozycji jest jej obsada. Felicity Jones w roli matki prezentuje się wyjątkowo. Jednak największe brawa należą się młodemu aktorowi w roli Conora. Lewis MacDougall pomimo niewielkiego wieku i doświadczenia, świetnie prezentuje wszystkie emocje bohatera. Z oczekiwaną dojrzałością prowadzi postać przez cały film co gwarantuje wzruszające widowisko. Nie należy również zapominać o wcześniej juz wspomnianym Liamie Nessonie, który użyczając jedynie głosu magicznemu potworowi, świetnie  buduje zaufanie, przeraża i jednoczenie sprawia wrażenie przyjaznego głównemu bohaterowi.

Siedem minut po północy to mądry film, który przede wszystkim uczy. Ukazuje złożoność relacji, uczuć i wiary. Wystawia na próbę, a jednoczenie pokazuje jak budować zaufanie i mówić prawdę.

Patrycja Strempel