Pozycja obowiązkowa (2018) - recenzja

Pozycja obowiązkowa (2018)

Reżyseria: Bill Holderman

Gatunek: Komedia

Premiera w Polsce: 25 maja 2018

Największy szał na erotyczny książkowy przebój E.L. James nieco już minął, ale Pięćdziesiąt twarzy Greya nadal inspiruje wielu. I to nie tylko do odmiany swojego życia erotycznego. Ale też do kręcenia filmów, bo ta powieść posłużyła też za punkt wyjścia dla komedii Pozycja obowiązkowa w reżyser Billa Holdermana. 

Cztery dojrzałe przyjaciółki, kobiety sukcesu, choć każda największe osiągnięcia ma na innym polu, od wielu, wielu lat co miesiąc spotykają się raz w miesiącu na zebraniu swojego klubu książkowego. Pewnego dnia na warsztat biorą przebojową powieść erotyczną Pięćdziesiąt  twarzy Greya. Nie trzeba wiele, aby po lekturze książki, której towarzyszą westchnienia, rumieńce i ukrywanie okładki, kobiety znów odkryły dawno zapomniane pragnienia. Bohaterki, choć różni je wiele, to okazuje się, ze łączy je nie tylko przyjaźń i dojrzały wiek, ale też to, że zapomniały o tym, ze w życiu najważniejsza jest miłość. A zrobienie dla niej miejsca w uporządkowanej egzystencji wcale nie jest takie proste. 
Pozycja obowiązkowa to film, któremu daleko do wybitności. Fabuła jest mocno naiwna, płaska, ckliwa i kiczowato skąpana w kalifornijskim słońcu, bohaterki doświadczone i dojrzałe często zachowują się w wręcz żałosny sposób, a poczucie humoru (zgodnie z tematyką filmu) zwykle odnosi się do tego, co większość polskich kabaretów, to przed absolutną żenadą ratuje go ciepło (i to nie tylko  południowych stanów) oraz znakomite aktorki, z których każda z szacunkiem podchodzi do swojej pracy oraz z sympatią do swojej bohaterki. A na drugim planie towarzyszą im dobrzy i doświadczeni aktorzy.
Pozycja obowiązkowa to przyjemna bajka nie tylko dla dojrzałych pań, którą można obejrzeć, ale wyłącznie dla zabawy, a nie z kinofilskiego obowiązku. 

Daniel Mierzwa