Strażnicy cnoty (2018) - recenzja

Strażnicy cnoty (2018)

Reżyseria: Kay Cannon

Gatunek: Komedia,

Premiera w Polsce: 4 maja 2018

Bal maturalny to jeden z popularniejszych tematów amerykańskich filmów o dorastaniu i dojrzewaniu. I o tym opowiadają Strażnicy cnoty, ale dla odmiany sięgają też po perspektywę rodziców, których dzieci wchodzą w dorosłość.

Fabuła filmu jest dosyć prosta i właściwie została zgrabnie ujęta przez dystrybutora na plakacie. Mitchell i Lisa wyruszają w pościg za swoimi córkami, które postanowiły w dzień balu maturalnego stracić dziewictwo. Towarzyszy im Hunter, który próbuje przeszkodzić im w tym zamiarze i stara się zrobić wszystko, żeby jego córka, która z przyjaciółkami zawarła pakt, pamiętała dzień imprezy jako jeden z najlepszych w jej życiu.

Strażnicy cnoty zapowiadają się całkiem dobrze, mimo zrażającego tytułu. Początek filmu zwiastuje, może nie najwyższych lotów, ale udaną familijną rozrywkę, opartą o napędzający nie jeden film motyw konfliktu pokoleń, nadmiernej troski rodziców i próby zdobycia wolności. Z każdą minutą jednak pogrąża się w nieśmiesznych wulgarnych żartach skupionych na coraz to bardziej intymnych częściach ciała. A śmiech coraz częściej zastępuje poczucie zażenowania. A wszystko to doprawione jest sporą ilością niezbyt odkrywczych morałów, które można przewidzieć już zanim obejrzy się film.

Strażnicy cnoty są rozczarowaniem nie tylko ze względu na słaby poziom humoru i braćkodkrywczości. Okropnie żal jest w nim potencjału, który zabiła jednak komercja i tandeta, wszystkie niebanalne wątki morduje wtórność, a każdy udany estetyczny wybór poprzedza jedynie dobrze znane cukierkowe obrazki.

Strażnicy cnoty to tandetne rozczarowanie, które sprowadza humor jedynie do tanich i wulgarnych gagów.

Daniel Mierzwa